Επιστολή του Ομότιμου Καθηγητή Διονύσιου Βώρου

Ασυνήθιστος συνδυασμός Επιστήμης και Κοινωνικής προσφοράς.

Έφυγε πρόσφατα από κοντά μας από τροχαίο ατύχημα ο αγαπητός συνάδελφος και φίλος Γιάννης Νανάς, Καθηγητής Καρδιολογίας, που υπηρέτησε τα περισσότερα χρόνια της διαδρομής του στη Θεραπευτική Κλινική του Νοσοκομείου ‘‘Αλεξάνδρα’’ και τα τελευταία σαν Καθηγητής-Διευθυντής στη Καρδιολογική Κλινική του Νοσοκομείου ‘‘Λαϊκό’’. Ο Γιάννης που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Λάρισα, εσπούδασε Ιατρική στην Αθήνα και έκανε ειδικότητα στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα. Ακολούθησε η μετεκπαίδευση του στις Ηνωμένες Πολιτείες για 5 χρόνια όπου συμπλήρωσε την κλινική του γνώση και πείρα, ασχολήθηκε με έρευνα και συγγραφή αλλά και ασχολήθηκε πολύ με τα επίκαιρα θέματα των μεταμοσχεύσεων της καρδιάς και της αντιμετώπισης της καρδιακής ανεπάρκειας. Μετά την επιστροφή του πήρε θέση στην Πανεπιστημιακή Κλινική του Αλεξάνδρα όταν Διευθυντής ήταν ο σεβαστός Καθηγητής και Δάσκαλος μας κ.Σπύρος Μουλόπουλος. Ο Γιάννης εκτός από το καθημερινό κλινικό έργο και της διδακτικές υποχρεώσεις του που υπηρέτησε με συνέπεια και υπευθυνότητα, συνέχισε το ερευνητικό έργο του  και ασχολήθηκε ιδιαίτερα με δύο τομείς. Πρώτον οργάνωσε με την αποδοχή και βοήθεια του Καθηγητή Μουλόπουλου, σύγχρονο πρόγραμμα υποστήριξης ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια (ειδική μονάδα) με απογευματινό πρόγραμμα που είχε και εκπαιδευτικό χαρακτήρα για γιατρούς και νοσηλευτές. Το υποδειγματικό αυτό πρόγραμμα το ελειτούργησε μέχρι και που έφυγε από το Αλεξάνδρα για το Λαικό. Δεύτερο έδωσε την γνώση και την εμπειρία του από την Αμερική στα προγράμματα Μεταμόσχευσης Καρδιάς στο νοσοκομεία Ευαγγελισμός και Ωνάσειο σε βαθμό που τα εστήριξε καθοριστικά, γιατί ήταν προγράμματα σε ξεκίνημα και η ανάγκη ειδικής υποστήριξής τους άμεση.

Πέραν από αυτά ο αγαπητός Γιάννης, είχε μία ασυνήθιστη μεγάλη δραστηριότητα και προσφορά στον Κοινωνικό Τομέα πράγμα που είναι γνωστό στο περιβάλλον του πως ήταν όνειρο ζωής από την μαθητική ηλικία πριν γίνει γιατρός. Συμμετείχε από νωρίς σε κοινωνικές οργανώσεις Φιλανθρωπικού χαρακτήρα εντός και εκτός Ελλάδας για αβοήθητους ανθρώπους. Αποκορύφωμα αυτής της προσπάθειας ήταν η καθοριστική συμβολή του για την ίδρυση και λειτουργία στην Ουγκάντα και στην Τανζανία της Αφρικής, 2 νοσοκομείων και 4 Κέντρων Υγείας για απόρους ασθενείς καθώς και σχολεία και χώρους φιλοξενίας για απροστάτευτα παιδιά στις παραπάνω χώρες. Στις προσπάθειες βέβαια αυτές συνέβαλαν τοπικές εκεί κοινωνικές και εκκλησιαστικές οργανώσεις αλλά ο σχεδιασμός και ο τρόπος λειτουργίας ήταν έργο του Γιάννη που παρακίνησε και αρκετούς συναδέλφους και άλλους εθελοντές από την Ελλάδα να ταξιδεύουν εκεί μαζί του για βοήθεια. Στα Ιατρικά αυτά ιδρύματα εξυπηρετούνται περίπου 4.000 ασθενείς τον χρόνο όπως αναφέρεται από τοπικούς οργανισμούς. Είναι ενδεικτικό αυτής της προσφοράς πως στην κηδεία του τον αποχαιρέτησαν πριν από όλους με σύντομες ομιλίες τους δύο Ιερείς από τις αναφερθείσες χώρες της Αφρικής που είχαν μαζί του συνεργασθεί και συνεχίζουν το έργο του.

Από το 1996 που ιδρύθηκε το Κέντρο Διεθνής Αλληλεγγύης και Συνεργασίας (ΚΕΔΑΣ) από ομάδα επιστημόνων κυρίως Γιατρών, ο Γιάννης υπήρξε ενεργό μέλος. Και στα πλαίσια αυτού του προγράμματος ο αγαπητός συνάδελφος ελειτούργησε από το 2014 το πρόγραμμα του για την Καρδιακή Ανεπάρκεια στο Κοινωνικό Ιατρείο της οδού Μικράς Ασίας 67 στο Γουδί, δίπλα στο Λαϊκό Νοσοκομείο και ήταν η τελευταία θέση του στην Ιατρική Σχολή.

Και κάτι πολύ ιδιαίτερο και εξαιρετικά ασυνήθιστο που τιμάει περαιτέρω την μνήμη του και την αγαπημένη του σύζυγο την αγαπητή σε όλους μας Μαρία, Καθηγήτρια Καρδιολογίας και Διευθύντρια στο Αττικό Νοσοκομείο γιατί σαφώς η απόφασή τους ήταν κοινή. Στη δεκαετία του 90’ ένα κοινωνικό ίδρυμα της Αττικής που είχε την φροντίδα 20 περίπου παιδιών σχολικής ηλικίας, βρέθηκε σε διοικητικό αδιέξοδο και οικονομικές δυσκολίες. Ο Γιάννης και η Μαρία που εγνώριζαν το ίδρυμα, ανέλαβαν αρμοδιότητες καθοδήγησης, προστασίας των παιδιών, οικονομικής βοήθειας και «κηδεμονίας» μέχρι που ο χρόνος και η ηλικία των παιδιών έφθασε σε αποδεκτές διεξόδους. Και να σκεφτεί κανείς πως αυτό το ζευγάρι των γιατρών με τις τόσες επιστημονικές υποχρεώσεις του και οικονομικά καθημερινότητας, δεν είχε περίσσευμα ούτε χρόνου ούτε χρημάτων!.....

Στον άνθρωπο αυτό με τις τόσο εξαίρετες και μεγάλες προσπάθειες και προσφορές, η Ιατρική Σχολή δεν συμπεριφέρθηκε ανάλογα. Από όταν έγινε Καθηγητής δεν του δόθηκε ο ανάλογος και κατάλληλος χώρος με υποδομές για τη συνέχιση του έργου του και τα προγράμματά του, πράγμα που θα διασφάλιζε και την συνέχισή του από τους συνεργάτες του και μαθητές του. Αυτό δεν το γράφω από πρόθεση κριτικής γιατί δεν είναι της στιγμής. Το γράφω με πνεύμα υπενθύμισης και ευαισθητοποίησης γιατί αυτό είναι τιμή στη διαδρομή του και την μνήμη του. Γιατί οι θεσμικοί χώροι όπως το Πανεπιστήμιο, εν προκειμένου η Ιατρική Σχολή, έχουν χρέος να ανταποκρίνονται ανάλογα και να τιμούν ανθρώπους με τέτοιο έργο, καταξίωση και προσφορά. Γιατί γίνεται αυτό παράδειγμα προς τους συναδέλφους και τους μαθητές μας αλλά και την κοινωνία που ζούμε που της χρωστάμε γιατί σε αυτή μεγαλώσαμε και σταδιοδρομήσαμε. Αυτή η υπενθύμιση είναι από εμέ η από καρδιάς κατάθεση στην μνήμη του Γιάννη.

Ομότιμος Καθηγητής Διονύσιος Βώρος